تدبیر و سیاستِ سعدی(12)

تدبیر و سیاستِ سعدی(12)

این حکایتِ سعدی به آن قبلی اش می ماند، ولی من می خواهم نکته ای را بگویم که همه اش به قبلی نماند. سعدی می فرماید:

یکی از ملوک بی انصاف پارسایی را پرسید: از عبادت‌ها کدام فاضل تر است؟

 گفت: تو را خواب نیم روز تا در آن یک نفس خلق را نیازاری.

ظالمی را خفته دیدم نیم روز

گفتم این فتنه است خوابش برده به

وآنکه خوابش بهتر از بیداری است

آن چنان بد زندگانی مرده به

کارِ این دنیای گَل و گشاد به جایی رسیده است که نه تنها مردم در مملکتِ خودشان منتظر می مانند تا دوباره بساطِ انتخابات پهن شود تا شخص دیگری را مطابقِ امیال و نیازهایشان برای مسندِ ریاست دولتِ کشورشان بگزینند و بر آن بنشانند، بلکه منتظر می مانند که در آن سوی دنیا نیز مردمی با امیال و نیازهای دیگری، کم و بیش مشابه، شخصی را برگزینند که به دردِ این ها هم بخورد یا دستِ کم روی زخم هایشان نمک نپاشد. گاهی آن وری ها اگر تحمل کنند و منتظر انتخابات بمانند تا رئیس جمهورشان را عوض کنند، این طرفی ها که طاقتشان طاق شده است نمی توانند تا آن موقع دندان روی جگر بگذارند! درد دارد! همین ترامپ را، که مانندِ ترومپتی است که دارد بد نواخته می شود و مدام گوش آدم را می آزارد و گوشِ عالمی را نیز کر کرده است، در نظر بگیرید. تا زمانی عدّه ای از خودمان خیالشان خوش بود که یکی دو سالی بیشتر از ریاستِ جمهوری اش نمانده و بالاخره باید لَشِ بی صاحبِ گُنده اش را از کاخِ سفید بیرون ببرد. ولی با جنایتی که منجر به شهادتِ سردار قاسمِ سلیمانی شد، یکی از نمایندگانِ مجلس متوجه شد که نباید بیشتر از این ها منتظرِ انتخاباتِ آنجا شد و دید که در آنجا چه تکلیفی تعیین می شود که به دردِ اینجا هم بخورد. باید کارِ ترامپ را با نقشه ای دیگر و پاداشی دست و دلبازانه به جایزه بگیرهای حرفه ای، مانندِ رینگو، سپرد تا کارش را یکسره کنند. فکر نکنید اگر که بنده لشِ جنابِ ترامپ را بی صاحب لقب داده ام، قصدِ توهین داشته ام، نخیر! لَشِ او بی صاحب است به این دلیل که خودش صاحبِ آن نیست. از سویی به نظر می رسد که مردمی که به او رأی داده اند صاحبِ آن اند، و از سوی دیگر، نیروی نامرئی اقتصادِ داخلی و خارجی آمریکا این لشِ بی صاحب را در اختیار گرفته و این سو و آن سو می کشاند، و از سویی دیگر، سیاست های داخلی و خارجی، مخصوصاً صهیونیستی، او را به هر سویی که می خواهد می برد. از این سوها زیاد است و معلوم نیست که دقیقاً لشِ او به کدام سو تعلق دارد. با این حساب، این که ترامپ بماند یا نماند چندان فرقی به حالِ مردمِ خودش و مردمِ ما و جاهای دیگر نخواهد کرد. یک لَشِ بی صاحبِ دیگری که عنانِ اختیارش هر لحظه به دستِ عواملی دیگر است به جای او می آید، و باز هم، روز از نو و روزی از نو. شاید به قولِ سعدی، با خوابِ قیلوله ی امثالِ ترامپ در کش و قوس های انتخاباتی شان، فقط به اندازه ی نیم روزی برای مردمِ دنیا مجالِ نفسی فراهم بشود، که آن هم بعید به نظر می رسد.

ادامه دارد